Her insanın rahatsız olduğu bir durum ya da söylem var. Belki daha öncesinde yaşanan bir travma ya da hayat görüşüne uymayan, ters düşen bir bağlam sebep olabilir bu duruma.
"Aynen", "kesinlikle", "harika", "müthiş" gibi kelimeleri ne kadar kullansam da beni rahatsız edenlerin başında. O kadar alıştırıldık ki onaylanmaya ve abartılmaya; abartının eksikliği sürüklüyor bizi depresyona.
Ama asıl takıldığım ve hatta hırslandığım bir kelime var şu an: 'Lazım'.
Çok basit görünüyor biliyorum ben de. Ama dibinde, en derinin de yatan oldukça sinsi bir tarafı var bu kelimenin. Darky sağ olsun biraz kokusunu alabiliyorum bu tarz hislerin.
Lazım kelimesini açıklamaya gerek yok ama kısaca açıklayalım. Bir gereklilik anlamı taşıyor. Gereklilik, gerek olma durumu, herhangi bir şeyin yapılabilmesi için elde bulunması 'zorunlu' durum.
Duyuyorum oradan 'ee hadi ne alaka söylesene' dediğinizi. Hemen anlatıyorum; bir şey yapmaktan kastınız keyifse, bu durum zorunluluktan çıkar. Bu nedenle lazım kelimesini kullanmak yanlış olur. Gün içerisinde binlerce yanlış yapıyoruz biliyorum. Ama sevdiğim insanlar 'lazım' kelimesini; televizyon için, makyaj malzemesi için, elindeki teknolojik aletin daha iyisini almak için ya da sarhoş olmak için kullanınca biraz irite oluyorum. Bu duruma bağımlı olduklarını yansıtmaları, hem onlar hem insan adına üzülmeme sebep oluyor.
Yanlış anlaşılmasını istemiyorum bazen Türkçeyi rezil edebiliyorum. Bu gibi durumlar, insanların haz aldığı ve onların hayata karşı motivasyonunu arttıran şeyler biliyorum. Bunlar onların arzuları ve istekleri, saygı duyuyorum. Hiç kimsenin egosunun 0 (sıfır) olmadığını da biliyorum. Ancak bu ilk başta bahsettiğim şeye bağlanıyor. O kadar aciz durumdayız ki insan olarak, egomuzu tatmin edemeden devam edemiyoruz. Tüketmek istiyoruz ve bu durumu bir gereklilik olarak tanımlıyoruz. Arzularımızı amaçlaştırıyoruz.
Sadece onlar için yaşamaya başlıyoruz.
Hey beni övmen lazım. Hadi. Hemen şimdi...
Bir şeylerin değişmesi lazım, değil mi?
Kapak Fotoğrafı: Elise Baron-Djinn
Comments